Annette Grootjans over familie, niet-confessionele zedenleer, godsdienstles en vrijzinnigheid

Annette Grootjans: Ik was een traditionele katholiek: je werd gedoopt, ging naar de godsdienstles. Zo zaten er velen in de godsdienstles, want er was niets anders. Je deed je communie en dan zei je: “dat doe ik niet meer”. In het secundair onderwijs volgden we dan zedenleer. Niet omdat we vrijzinnig waren, maar omdat we die pastoor niet meer wilden zien, want dat was geen aangenaam figuur. Samen met de vriendinnen zedenleer volgen was leuker dan die godsdienstles. Zo zijn wij eigenlijk uitgegroeid tot strijdbare vrijzinnigen, maar van huize uit waren we dat niet. We waren thuis ook niet gelovig, gewoon traditioneel, zoals de meeste mensen: trouwen, kinderen krijgen, dopen. Bij ons thuis waren ze eigenlijk niets: niet gelovig, niet vrijzinnig, niks.