Jan Verlinden over de beginperiode van Humanitas

Jan Verlinden: Humanitas bestond al: dat was opgericht door dr. Dierckx, Bruno Pauwels en zijn echtgenote, en nog een vierde persoon waarvan de naam mij ontglipt. Vier mensen uit het Brusselse die vanuit dezelfde bekommernis gestart waren. In feite zijn de beide stichtingen gegroeid vanuit Humanitas. Daarmee was eigenlijk het kind gebaard dat zij wilden baren. Zij wilden iets praktisch doen en de grootste zorg ging naar gevangenen en zieken, maar aan de gewone mens in de straat – degenen zonder problemen bij wijze van spreken – is men nooit toegekomen. Ik vond dat een tekort. Ik heb Humanitas overgenomen van de stichters, die toen nog allemaal leefden, en geprobeerd om er met jongere mensen nieuw leven in te blazen, een nieuwe schwung in te krijgen. Dat is af en toe zo eventjes gelukt, met opstoten, maar eigenlijk op langere termijn niet. De stichtingen zijn stichtingen gebleven en werden dan respectievelijk erkend door Justitie voor de gevangenissen en door Volksgezondheid – als ik mij niet vergis – voor de ziekenhuizen. Humanitas viel daar als ‘moederorganisatie’ een beetje tussenin. Er was geen enkele organisatie waar je kon bij aankloppen om geld op tafel te krijgen voor personeel, voor infrastructuur... Een beetje een trieste geschiedenis als je ’t mij vraagt maar daar valt niets aan te doen. We hebben tenminste geprobeerd om er iets van te maken. Humanitas bestaat nog altijd, maar – als ik goed ben ingelicht – is het een beetje van richting veranderd en is het nu meer een soort van bijscholingsinstituut geworden voor leerkrachten moraal.