Conny Verkest over herdenkingen

Conny Verkest: Er valt ook een evolutie waar te nemen in wat ik hier nu doe. Twee keer per jaar houd ik een herdenking voor de mensen die overleden zijn met palliatieve zorg. Ik doe dat samen met het team en de aalmoezenier, maar ík organiseer de herdenking, omdat het eigenlijk een neutrale herdenking is, die openstaat voor iedereen. En wij, als vrijzinnig humanist, kunnen dat verzorgen.

Lisa Dejonghe (interviewer): En heeft dat succes?

Conny Verkest: Ja. Dit is mijn laatste boek, van 25 oktober. Daar staan teksten in, die worden gelezen door het hele team. Tussendoor, maar dat staat hier niet in, is er muziek. En dan is er een rituaal: de namen worden genoemd, ze steken een kaars aan. Achteraf drinken we nog een drankje of een koffie en gaan we bij de families zitten om nog wat na te praten. Dat wordt heel erg geapprecieerd. Het is natuurlijk een gigantisch werk: ik nodig iedereen uit; ik hou alle adressen bij; ik maak een uitnodigingsfolder; ik zorg dat ik weet wie er komt. Iemand anders maakt een PowerPoint, zodat alle gezichten geprojecteerd worden. Dan hebben we muziek, dan hebben we tekst. Dat doen we eigenlijk met het team, maar ik zorg voor de teksten en de uitnodigingen.

Lisa Dejonghe (interviewer): Met het team van Brugge dan ook?

Conny Verkest: Nee, nee, dat is uitsluitend Sluis. Dat is uitsluitend hier. Dat is heel lokaal. Het is ook iets dat ik vroeger niet deed, dat is ook gegroeid is. En je ziet die herdenkingen altijd maar meer en meer.