Mark Morhaye over het samen zingen

Mark Morhaye: Ik denk dat dat op studentikoos gebied een vrij fundamenteel gegeven is. Als je de vraag stelt: “Wat maakt ons dan eigenzinnig en vrijzinnig? En is dat echt wel zo? Is dat niet alleen maar opsmuk?” Alleen maar de manier waarop bij ons de cantussen beleefd werden, zegt daar iets over. Ik spreek natuurlijk over de jaren 1990, want dat zijn mijn ervaringen. Met de latere jaren ben ik wat minder vertrouwd. Als oude zak ben ik af en toe nog eens langsgekomen, maar dat telt eigenlijk niet. In de jaren 1990 bijvoorbeeld, ben ik ook nog eens naar een andere stad gegaan. Hasselt kan je misschien geen echte stad noemen, maar toch. Het was een nieuwe plaats. We zijn eens naar Leuven geweest enz. De fundamenten van onze cantus alleen zijn radicaal verschillend. Ik ga u het fenomeen, het fundament van de boycot vertellen. Niet iedereen is het ermee eens hoor. Als je naar andere cantussen in andere steden gaat – ik ga nu even kort door de bocht – dan staat die liedjeslijst al tien jaar vast. Het zijn nooit andere liedjes. Veel liedjes zijn dan nog eens gelinkt aan clubs en kringen. Bijgevolg mag je ze niet  veranderen. Die praeses van voor moet niet goed zijn, die moet gewoon af en toe dat liedje zingen en  iedereen in de corona houdt elkaar rustig, uitgezonderd wanneer er echt heel veel alcohol gedronken is, dan vervaagt alles. Aan de VUB is dat anders en zeker in die jaren tijdens dewelke ik actief werd als kleine, nog magere student. Sommige hebben het nog geweten. Als je als praeses van voor een cantus leidde, werd er door de corona actief ingegrepen, indien dat op niets trok. Op momenten word je zelfs getest, zelfs als je het goed doet. Dat testen kan vrij ver gaan. Dat kan voor sommigen een heel storend element zijn. Dat hoort een beetje bij die eigenzinnigheid. Je mag je vooral niet beter voelen dan de anderen. Het fenomeen dat ik daar bijvoorbeeld graag aan koppel is het president. Wat is dat? Dat gebeurde in principe tijdens de cantus, maar dat werd natuurlijk uitgebreid op allerlei evenementen; als de corona er zin in had. 

Publiek: Doe dat gewoon.

Mark Morhaye: Ik denk dat dit niet stichtend genoeg is. Ik leid deze zaak niet. Ik onderga het hier. Het zingen van de president gebeurde als je het gevoel had dat diegene van voor te veel noten op zijn zang begon te krijgen. Hij moest daarna zijn balzak tonen.  Dat gebeurde om die persoon met beide voeten op de grond te krijgen. Dat zijn allemaal kleine elementen die aan de VUB voorkomen en bijdragen aan het eigenzinnige. Het gaat ook om het in vraag durven stellen van alles, dus ook van de hiërarchie.