Luc Devuyst over Schoolpact, niet-confessionele zedenleer,onderwijs, Antwerpen en godsdienstles

Luc Devuyst: Dat is het resultaat geweest van de tweede schoolstrijd die er geweest is in België. Deze werd ontketend door de katholieken omdat de toenmalige socialistische minister Leo Collard de uitspattingen van zijn voorganger Pierre Harmel wilde terugdraaien. Daarop zijn de katholieken in opstand gekomen. In 1958 was de tijd rijp om terug een stap te zetten naar de schoolvrede. Wat waren de belangrijke fundamenten? Waar vroeger zedenleer alleen stond, was nu de niet-confessionele zedenleer de keuze. “Niet-confessioneel” werd ingevoerd door de Raad van State om duidelijk het onderscheid te maken met de zedenleer. Als we de keuzeformulieren bekijken, staat er op de keuzeformulieren “de katholieke godsdienst en de daarop berustende zedenleer”. De niet-confessionele zedenleer is dan ingesteld in het officieel onderwijs met verplichte keuze. Als ik het mij goed herinner, heeft Antwerpen daar lang dwarsgelegen, omdat precies die keuze die zij indertijd gemaakt hadden om geen godsdienst te geven, dan afgeschaft werd. Anderzijds werd het katholiek onderwijs door de schoolpactwetgeving betoelaagd en werd een soort garantie gegeven dat zij verder zouden kunnen blijven bestaan door die subsidiëring, maar dat was maar een gedeeltelijke subsidiëring. Renaat Van Elslande heeft de gedeelde [subsidies] maar niet de gelijkberechtiging [van de subsidiëring] verdedigd. Een stukje subsidiëring, dat was de vrijheid die hij afkocht. Hij kocht de vrijheid van het katholiek vrij onderwijs af door precies een gedeelte van de subsidie niet te aanvaarden. Hij was zo slim om te weten dat als hij volledig gesubsidieerd zou worden hij de vrijheid van zijn net eigenlijk toch wel een beetje in gevaar bracht.